Mijn verhaal

In de opvoeding van onze kinderen heb ik altijd vertrouwd op mijn eigen buikgevoel. Eigenzinnig als ik ben, heb ik de traditionele aanpak vanaf dag één overboord gegooid. Zonder veel nadenken ben ik gaan afstemmen op mijn kinderen en heb ik mijn gevoel gevolgd. Wanneer het hen bijvoorbeeld niet lukte om alleen in hun eigen bedje te slapen, dan sliepen ze bij ons of bleven we bij hen zitten totdat ze sliepen. Mijn moederhart zei mij dat ze dit nodig hadden. Dus dan deed ik dit. Zo volgde ik ook mijn buikgevoel over belonen en straffen. Stickerbladen en nadenkstoeltjes, ik heb het uitgeprobeerd en snel weer aan de kant geschoven. Aanmoedigen en verbindend grenzen stellen passen beter bij ons gezin. Daarnaast stimuleerde ik de ontwikkeling van onze kinderen op hun eigen tempo. Waren ze nieuwsgierig om nieuwe dingen te leren, dan kon dit. Vonden ze het toch nog te spannend om iets nieuws te proberen, dan volgde ik hun tempo. Ik deed wat werkte en goed voelde voor onze kinderen en voor mezelf. Zo volgden wij steeds ons eigen pad.

De ontnuchtering was groot toen onze kinderen in de basisschool terecht kwamen. Onze aanpak, die wij ondertussen heel vanzelfsprekend vonden, bleek toch niet zo vanzelfsprekend te zijn. Dit was dan ook het begin van een hobbelig parcours, zoekend naar onderwijs waar onze kinderen zichzelf kunnen zijn, kunnen leren en kunnen openbloeien. Geen bijzondere verwachtingen, gewoon hetgeen elke ouder wil voor zijn kinderen. In de praktijk bleek dit lastiger dan gedacht.

In die periode was ik zelf werkzaam in het onderwijs. Ook als docent volgde ik mijn eigen weg. De principes die ik thuis hanteerde, paste ik ook toe in de klas. Ik zocht afstemming met mijn studenten en wilde uit elke student het beste naar boven halen. Ik genoot van de verbinding met mijn studenten. Het kriebelde toen om hier meer over te weten. Ik geraakte gefascineerd door leren, ontwikkelen en motiveren. Zodra onze jongste dochter naar school ging, besloot ik terug te gaan studeren. Ik koos de masteropleiding pedagogie. Een wereld ging voor mij open. Ik vond er de bevestiging van mijn aanpak, zowel voor mijn studenten als voor mijn eigen kinderen. Dit motiveerde mij om verder te blijven leren. De afgelopen zeven jaar heb ik mij dan ook verder verdiept in hoogbegaafdheid, motivatie, talentontwikkeling, hoogsensitiviteit, emotieregulatie en stress.

Gewapend met de nodige kennis en inzichten wilde ik na mijn studies pedagogie het verschil maken voor onze kinderen in het onderwijs. Met vallen en opstaan kwam ik er al snel achter dat ik het onderwijssysteem niet kan veranderen. Toch wilde ik niet dat onze kinderen zich helemaal zouden gaan aanpassen aan ieders verwachtingen. Dat is immers de manier om zichzelf kwijt te geraken. Zo bleef ik zoeken naar wat ik wel kon doen. Ik realiseerde mij dat ik hen wel kon begrijpen, begeleiden en steunen zodat ze ondanks alles hun talenten kunnen ontwikkelen en zichzelf kunnen zijn. Het is zeker niet altijd gemakkelijk maar ik heb er ondertussen alle vertrouwen in dat ze hun weg vinden.  

Tijdens mijn loopbaan kwam ik er gaandeweg achter dat andere ouders van hoogbegaafde kinderen tegen dezelfde dingen aanliepen. Ik zag ouders worstelen en ploeteren met opvoeding en onderwijs. Ik begeleidde ouders om hun weg hierin te vinden. Ik leerde hen om af te stemmen op hun kinderen waardoor de spanningen verminderden en ouders zich zelfverzekerd voelden in het opvoeden en in de zoektocht naar passend onderwijs.

Als pedagoog heb ik er mijn missie van gemaakt om ouders van hoogbegaafde kinderen vol vertrouwen bondgenoot te laten zijn van hun kind. Opgroeien in een steunende opgeving is immers cruciaal voor hoogbegaafde kinderen om hun talenten te kunnen ontwikkelen en zelfvertrouwen op te bouwen. Ik kies ervoor om ouders te begeleiden in plaats van kinderen omdat niemand je kind beter kan bijstaan dan jijzelf. Bovendien ga je totdat je kind volwassen is, steeds nieuwe uitdagingen tegenkomen op vlak van opvoeding en onderwijs. Ik gun het elke ouder om telkens opnieuw vol vertrouwen met deze uitdagingen te kunnen omgaan.